دختر آریایی

آنه، تکرار غریبانه ی روزهایت چگونه گذشت،
وقتی که روشنی چشم هایت در پشت پرده های مه آلود اندوه پنهان بود؟
با من بگو از لحظه لحظه های مبهم کودکی ات،
از تنهایی معصومانه دست هایت.
آیا می دانی که در هجوم درد ها و غم هایت و در گیر و دار ملال آور دوران زندگیت، حقیقت زلالی دریاچه ی نقره ای نهفته بود؟

آنه... اکنون آمده ام تا دست هایت را به پنجه ی طلایی خورشید درستی بسپاری و در آبی بیکران مهربانی ها به پرواز درآیی!
اینک آن شکفتن و سبز شدن در انتظار توست.
                                                                    در انتظار تو... !

******